Wonen in een hostel.

Dag lieve boterbloempjes van me. I'm baaaack! Wonder boven wonder, want ik werk me een slag in de rondte hier in Cochabamba. Het gaat goed! Het gaat erg goed. Ik heb het leuk, leer ontzettend veel en ben iedere dag productief bezig voor één of andere organisatie. Ik klets je bij!

Koningsdag.
Was ik een x aantal jaren geleden nog in Maleisië met Koningsdag, zit ik nu met m´n billen te chillen in Bolivia. Veel Nederlanders zijn (naar horen zeggen) uitgeweid naar Sucre en La Paz voor grootse oranje feesten. Ik heb echter een bescheiden feestje gevierd in Cochabamba. Bij één van de grootste Christusbeelden van de wereld. Samen met ´mijn mannen´, die voor een paar dagen een ontzettend fijn gezelschap vormden, heb ik een heerlijke dag gehad en na een fles goeie rum en diepe nachtelijke gesprekken over de zin van het leven (mijn lievelings!) sluiten we om een uur of vier mijn fijnste Koningsdag ooit af. Om 7.00 gaat de wekker weer voor m´n Spaanse lessen, maar hey, soms moet je daar even mee dealen ;-) Het was ´t dubbel en dwars waard. Samen met de Nederlandse Jitse, die mij een week lang vergezelt naar de lessen, sjok ik na het ontbijt naar de bus..

Samaipata.
Het weekend na Koningsdag is in Bolivia een lang weekend (één of andere feestdag). Ik heb de maandag erop geen les, mijn mannen zijn vertrokken naar La Paz en ik besuit samen met een Amerikaans meisje naar Samaipata te gaan. Een hippiedorpje dat zeven busuren verderop ligt. Met een Duitse, doch Engelssprekende gids hebben we de Inca ruines (nou. Ik krijg geen stipjes meer, SORRY) en een bijzondere rituelenberg-gebeurtenis-dinges van El Fuerte en watervallen gezien. Al met al een fijn tripje. Totdat we terug naar huis moeten. ´Huis´; dat wordt het volgende kopje ;-)
Omdat mijn lieftallige reisgenote erachter komt dat ze haar paspoort is vergeten, besluiten we ook de bus terug te nemen, terwijl we in eerste instantie terug zouden vliegen. (De busrit duurde twaalf uren ipv de beloofde zeven en voor een schijntje konden we vliegen. Keuze gemaakt.) Maargoed. Die vlieger ging niet op. *Insert zielig muziekje*
À la, denk ik nog terwijl ik instap. I got this wel. Deze busrit zal ons een kleine vier euro kosten en ´t agentschap belooft ons na acht uren af te zetten in Cochabamba. Ik had het echter kunnen weten. Dit was een slecht idee. Ik sta doodsangsten uit terwijl we rakelings langs diepe afgronden rijden en er wordt al snel een kind naast me in het gangpad geplant, dat meteen begint te gillen als een mager speenvarken. Naast me kauwt een oude meneer met een verschrompelde huid en een grote hoed fanatiek op coca bladeren, wat een vieze, weeige (stipjes) geur door de hele bus verspreidt. Terwijl ik heel hard hoop dat hij stopt met praten zodat de geur zal afnemen, begint zijn vrouw, die weer naast hem zit, met veel kabaal over te geven in een plastic zakje. Ik zet mijn muziek nog maar een tandje harder (ik heb m'n muziek nog nooit zo hard nodig gehad, echt waar) en verdiep me nog verder in het boek waar ik in begonnen ben. Ik concentreer me als een ervaren hersenchirurg op het epileren van m'n wenkbrauwen, maar niets van dit alles doet me de geuren vergeten. Hárrejakkes!
Ik heb dan misschien zo'n tweeënveertig euro bespaard, maar ik kan je wel vertellen: de volgende keer ga ik vliegen.

´Huis´
Vertelde ik de vorige keer nog op zoek te gaan naar een huis of appartement, is ook dit idee van tafel geveegd. Door mezelf weliswaar. Ik kreeg een aanbod om voor een mooie prijs in een appartement aan de noordzijde van de stad te zitten. Eigen slaapkamer, gedeelde badkamer en keuken. Echter zat er momenteel niemand in de andere kamer, dus had ik alles voor mezelf gehad. Je begrijpt waarschijnlijk wel aan mijn manier van typen dat ik dit níet heb gedaan. Dan had ik namelijk drie weken alleen gezeten. Uit het centrum. Mwoah, vond ik toch niet zo´n heul gezellig vooruitzicht. Ik vond ´t hostel waar ik verbleef het fijnste hostel dat ik tot nu toe heb meegemaakt, wil het niet dat de prijs voor een maand hier aanzienlijk hoger lag dan het appartement.
Zucht. Na heel lang wikken en wegen (ik kan altijd veel te lang nadenken over dingen als deze), trok ik m´n stoute slippers aan en legde mijn situatie en twijfels voor aan de eigenaar van ´t hostel. Thank God had ´ie enige sympathie voor me (of voor m´n blauwe ogen) en bood een fikse korting aan. Heu! Mijn huis is een hostel. Dit hostel is mijn huis. En ik heb ´t er ontzettend naar mijn zin! Sterker nog: ik word nu al een beetje verdrietig bij het idee dat ik volgende week weg moet. Misschien ga ik eigenlijk wel huilen. Reden voor vertrek is echter een feestelijke; Eline komt op bezoek! Een hele maand! In Peru! Ik heb mijn vluchten (geen bus nee. Géén bus) al geboekt en zie haar de 21e van mei op het vliegveld in Lima. En daar heb ik me toch een potje zin in! (Joe, als je dit leest: vergeet je niet mijn drop en scrub mee te nemen?) ;-)

Work work work.
Naast dat ik hier fijn woon, is het ook fijn weer een ritme te hebben ontwikkeld. Jup, zélfs al houdt dat in dat ik ´s ochtends om 7.00 op moet staan. Iedere ochtend heb ik Spaanse les. In de middag ben ik aan het werk voor, inmiddels twee verschillende organisaties. Ik merkte namelijk dat er veel vrijwilligers zijn in het ziekenhuis. En als er genoeg vrijwilligers zijn om mee te spelen, kan ik weer naar huis gaan. I reckon. Toch wilde ik hier graag iets doen en legde deze situatie voor aan Laurie, de eigenaresse van mijn taalschool en tevens oprichter van Casa de la Alegría. Een organisatie die workshops aanbiedt aan kinderen die het nodig hebben. (Deel van mijn lesgeld gaat hier ook naartoe, wat de reden was om juist bij deze school te gaan.) Nodig hebben: denk hierbij aan mishandeling, misbruik of cases die te maken hebben met de gevangenis hier. Sommige van deze kinderen zitten zelf in de gevangenis. Een ander deel gaat naar een dagopvang, omdat hun moeder vast zit en de kinderen bij hun moeder in de gevangenis wonen; iets wat in Bolivia heel normaal is. Overdag worden deze kinderen opgevangen door een dagopvang waar ze eten en onderwijs krijgen. Casa de la Alegría vult deze hulp aan door aandacht te besteden aan agressie en huiselijk geweld; onderwerpen waar deze kinderen veel mee te maken hebben. Helemaal pedagogisch verantwoord dus!

Je snapt, mijn pedagogenhart ging sneller kloppen van Lauries verhalen en al snel vroeg ik of ik iets kon doen. Kon hoor!
Nu tik ik artikelen voor de Nederlandse pers en/ of bladen om meer bekendheid voor de stichting te krijgen (als je nog contacten hebt die ik kan gebruiken, let me know!) Helemaal leuk!

Nouja. Dat is het wel zo´n beetje. Het bier drinken en kaarten achterwege gelaten. Dat doe ik namelijk ook. Zoals een echte backpacker betaamt ;-)
Fijne week gewenst! Ik ga genieten van mijn laatste week hier en m´n afscheidsdiner fiksen.

Oja: Hoi Wietske! Leuk datst der wer by biste! Ik miste dy al! ;-)
X!