Prachttours en autopech..

Hoi lief lezend Nederland :) Aan het begin van deze nieuwe week neem ik jullie weer even mee op avontuur. Ik heb inmiddels weer genoeg memorabele herinneringen gemaakt om jullie te vermaken. Gewoon heel even maar ;-) Dus eet je left-over paaseieren voor me en sit tight. Off we go!

In San Pedro de Atacama hadden we 't druk. Zo van, zes-dagen-achter-elkaar-tours-geboekt druk. De eerste tour was meteen één van de hoogtepunten van 't hele stel. Wederom reclame voor m'n instagram account, ga dat checken. De rode rotsen, met de lichtblauwe lagoon er achter steken perfect bij elkaar af en vormen samen een heul fotogeniek plaatje. Móói!
We zagen geisers en hadden nog een tour geboekt die een mooie zonsondergang belooft in 'de vallei van de maan.' Helaas houdt onze minivan het voor gezien en moeten we, na drie uren gewacht te hebben, worden opgehaald door een vervangend busje. Onze chauffeur probeert de avond nog enigszins te redden en neemt ons mee naar grotten voor een spontane klimtocht. Kort verhaal lang: was Alie niet op voorbereid. Alie scheurt uit haar lievelingsbroek. Sexy wel, maar als je bedenkt hoe weinig kleren ik bij me draag is het niet heel grappig meer. Ik ga richting een kouder gebied en heb nog maar één lange broek. Een sportbroek welteverstaan. Stom.

De laatste van de tourreeks bracht ons van San Pedro naar Bolivia en is dé tour der tours. De tour waarbij je in drie dagen met een 4x4 over de tweede grootste zoutvlakte van de wereld rijdt: Salar de Uyuni.
Tien-miljard-ton-zout verspreid over een gebied van 12.000 vierkante kilometer. Dat is ongeveer net zo groot als Friesland, Groningen en Drenthe samen! Bijna niet voor te stellen. We hebben het geluk dat er in het voorste en het achterste gedeelte van de vlakte een laagje water op het zout ligt, wat maakt dat de hemel weerspiegelt en je het gevoel hebt te rijden door de wolken. On-ge-loof-lijk mooi. We zien onderweg rode, witte en groene meren (de meren krijgen deze kleur door de algen die erin leven), flamengo's, rotsformaties, canyons dieper dan je kunt bedenken en we slapen in een hotel waar alles is gemaakt van zout. Na een avond vol flauwe zoutgrapjes (heb je 'm?) staan we de derde en laatste dag om 5.00 's ochtends klaar bij de jeep. Klaar om de zon op te zien komen boven de vlakte. Je voelt 'm al aankomen zeker hè? Die vlieger ging niet op. Want. Dames en heren, een applaus voor onze chauffeur Ivan, die zijn AUTOSLEUTELS KWIJT IS. Shit happens, maar éven. Dit is de tour waarvan mensen zeggen dat 'ie de mooiste van hun leven is, de enige keer dat ik de zon op kan zien komen boven de zoutvlakte van Uyuni en uitgerekend mijn chauffeur raakt de sleutels kwijt?! M'n geduld werd (wederom) op de proef gesteld en ik ben heel bewust door verschillende fases gegaan. Van ontzettend boos tot gefrustreerd en van verdrietig tot een 'wat heb je gister allemaal gedaan? Ik help je wel zoeken.' Al met al maakte het niks uit. De zon kwam op zonder onze aanwezigheid op de vlakte en onze auto werd rond half tien opengebroken met een schroevendraaier. We konden gaan.

Na de tour, die het uiterste van me gevergd had, komen Lisa en ik aan in Potosí. Potosí was koud en staat bekend om de mijnen, waar nog steeds de meeste mannen vanuit het stadje werkzaam zijn. Heel heftig om te zien wel. De werkomstandigheden zijn heel slecht en de mannen werken lange dagen in de stinkende mijn. Ze kauwen op coca bladeren en drinken bijna pure alcohol om enigszins aan deze hel op aarde te ontsnappen. Na deze nare beelden duiken we een restaurant in en proberen weer wat luchtiger naar dingen te kijken. We komen erachter dat de (koude) wereld er een stuk beter uitziet na drie margaritas. Cheers ;-)

Van Potosí rijden we door naar Sucre. Wat serieus een mooie stad is. Mooie uitzichtpunten, fijne restaurants en een gemoedelijke sfeer. Ook scoorde ik hier een nieuwe broek. Heel. Blij. Mee.
Na een ontzettend gezellige avond met lieve mensen in Sucre hebben Lisa en ik veel contacten opgedaan en heb ik inmiddels duizend keer verkondigd dat ik graag vrijwilligerswerk wil gaan doen in Cochabamba, de stad die we na Sucre aan zullen doen. Lisa en ik nemen in Cochabamba na twee(!) fijne maanden samen gereisd te hebben, afscheid van elkaar en ik kom viavia uit bij een Nederlands stel dat al vijf maanden vrijwilligerswerk doet hier. Ze vertrekken 'toevallig' (maak ervan wat je wilt) vandaag en ik kan hun plek in het kinderziekenhuis overnemen voor een week of vier. Als kinderen hier in het ziekenhuis liggen, komen hun ouders bijna niet op bezoek. Ik ga naar het ziekenhuis om de kinderen te bezoeken, ze aandacht te geven en spelletjes met ze te spelen, om zo de dag te breken en ze even aan iets anders te laten denken dan de ziekenhuis-vibe. Inmiddels heb ik het ziekenhuis twee keer bezocht en veel blijde koppies mogen zien. Toch is 't misschien iets heftiger werk dan ik van te voren had ingeschat. De kindjes die in het ziekenhuis liggen, zijn echt heel ziek en ik heb huilende moeders naast babybedjes zien zitten.. Vrij intens, maar ik ben blij dat ik iets van waarde kan zijn hier.
Vanmiddag heb ik mijn eerste Spaanse les (want ook daar moet de komende weken aan worden gewerkt) en hoop ik via de taalschool een appartement of vaste plek te kunnen vinden voor de komende weken.

Tot zover. Ik wens je een fijne week!
X