'Om op plaatsen te komen waar geen toeristen zijn'

Dag lieve kijkbuis kinderen, ik kom jullie weer even bijkletsen over m'n belevenissen vanuit het zuiden van Amerika. Dit had ik natuurlijk veel eerder moeten doen, dus dit blogje wordt óf dramatisch lang, óf heel beknopt, óf gewoon heel saai. Ik kies optie twee. En toevallig kan ik jullie niet horen en ben ik de baas, dus wordt het optie twee.

Oké:
Bariloche - Mendoza - Santiago - Valparaīso - La Serena
Roadtrip: La Serena - Caleta de Churos - Bahia Inglesia - Copiapó
Copiapó - San Pedro de Atacama
Ik mag van mezelf iets langer van stof zijn dan dat, maar als je puur geïnteresseerd was in de plaatsen waar ik ben geweest, was dit je bevredigende antwoord. Als je wilt weten wat ik er van vónd, moet je even doorlezen. Ik pik de highlights eruit voor je. Zo ben ik ;-)

Mendoza.
Avonturiers dat we zijn hebben we geen hostel geboekt natuurlijk. Vét goed idee. Lekker met je brakke, vers uit de nachtbus gerolde kop 's ochtends vroeg hostels zoeken, kamers bekijken en prijzen uitvragen. Leerpuntje wel.
Eenmaal een hostel gevonden, boeken we meteen met de check-in, een wijntour. No shame. Mendoza is de stad van wijn en je moet weten dat je hier te maken hebt met twee stevige wijnliefhebbers. De volgende dag neemt Alejandro; een jonge reisleider met ontzettend mooie haren (dit is belangrijke info mensen) ons mee naar drie verschillende wijngaarden en een olijfolie-fabriek (is dat een woord?) waar we onder andere verschillende manieren van wijnproductie krijgen te zien. Bijzonder hoe iedere wijngaard z'n eigen werkwijze en visie heeft. Natuurlijk wordt er bij alle drie de bedrijven het één en ander genuttigd. Nice! De dag na de wijntastings besloten we nog een hike te wagen. Iets met compensatiegedrag.

Santiago.
Hoofdstad van Chili. Heerlijke stad. Tot nu toe haalt niets het bij m'n geliefde Buenos Aires, maar we hebben ons verblijf in 't hostel hier tot twee keer moeten verlengen omdat we tóch nog een nachtje langer wilden blijven. Naast het feit dat we ontzettend veel hebben geleerd over de best heftige (en vrij recente!) periode van dictatuur waar Chili onder heeft geleden, biedt Santiago een bruisend nachtleven en veel leuke restaurants. Van het eten ansich zijn we echter minder gecharmeerd.. Typisch Chileens gerecht is 'chorrillana.' Een grote hoop eten, die bestaat uit patat, ui en ei. Voor de niet-vegetariërs zit er nog vlees door. Soort kapsalon, handig voor het stappen, maar voor de smaak en je figuur kun je 't beter laten voor wat het is. De laatste verlenging van ons verblijf was om een asado (een barbecue) bij te wonen met een groepje lokale vrienden, tijdens de wedstrijd tussen Argentinië en Chili. Tenenkrommende wedstrijd zeg ik je. Ondanks mijn Chileense voetbalshirt verloor Chili.

Valparaíso.
Ik kan niet beschrijven wat Valparaīso met me deed, want ik doe haar te kort. Echt zo'n 'ik wil hier wonen, een heel leuk vriendje zoeken en nog lang en gelukkig leven met een zonnebril op m'n neus' kind of stadje. Snap je? Ik wil hier leven en nooit doodgaan. Zoiets. Fijne koffietentjes, leuke restaurantjes, lekkere cake en slenteren door straatjes vol grafiti.. Ja. Liefde voor Valparaíso <3 Met lood in m'n slippers vertrok ik naar La Serena.

La Serena.
Waar opzich niet zo heel veel te doen is, maar waar ik wél een tandartspraktijk van binnen heb mogen bekijken. M'n spalkje was los geraakt bij het eten van te harde granola. Ik ben ook maar een mens hè? Biddend dat ik met m'n gebrekkige Spaans had overgebracht dat de spalk los zat en niet een tand ofzo, stond ik twintig minuten later weer buiten. Twee zoenen van de tandarts en een vastgeplakte spalk rijker, €14 lichter. Dikke prima. Volgende punt op de to-do lijst was een tour naar de Elqui Valley. MOOI MAN! De tour zelf sloeg nergens op (iets met geldklopperij), maar de omgeving was waanzinnig. Hoogtepunt was het stargazen (sterrenkijken door een huge telescoop en uitleg over verschillende patronen aan de hemel.) Jammer dat ik 't niet op de gevoelige plaat kreeg (ochja. M'n camera doet het niet. Vet grappig. Not. Ik zeul me een breuk aan dat rotding en hij doet het niet eens) maar m'n geheugenfoto's zeggen genoeg. Heel, heel bijzonder.

ROADTRIP.
Al een tijdje hadden m'n besterste travelbuddy en ik 't in onze Kopf gehaald om een auto te huren en zelluf naar 't noorden van Chili te touren. 'Om op plaatsen te komen waar geen toeristen zijn en de natuur nog ongerept is.' Vriendjes die me volgen op instagram lopen steeds iets voor en krijgen de kiekjes waar ik heel erg m'n best voor doe als eerste te zien (gratis tipje hierzo: aliepostma). Zij weten dus al dat die auto er kwam ;-)
Roadtrippen door het noorden van Chili is één groot avontuur en laat je van de ene verbazing vallen in de andere. We reden door een dorre woestijn, op een highway en pakten hier en daar wat haarspeldbochten mee. Amazing! Sidenote: het werd amazing nádat het auto alarm werd gefikst door het autobedrijf. Die besloot namelijk midden in het centrum van La Serena af te gaan en niet meer te stoppen met gillen en toeteren, wat maakte dat we met een debiel gillende auto en 't schaamrood op onze gebruinde kaken de hele stad door moesten om weer terug te gaan naar 't autobedrijf. Jazeker, dit was net zo genant als dat het klinkt.
De plaatsen die we hebben bezocht met de auto waren mooi. Echt waar. Ware het niet dat er geen kip te bekennen was. En ook geen toerist. Weet je wat het is? Het is fijn niet overal waar je bent bedolven te worden onder toeristen (wat hier niet zo is trouwens, we komen maar heel weinig mede backpackers tegen), maar een handjevol toeristen of kippen was wel zo gezellig geweest.
De natuur die we hebben gezien tijdens de roadtrip was echter overweldigend en maakte het gebrek aan gezellige mede organismen enigszins goed. We hebben zoveel gezien! Van valleien, droge woestijn, rivieren en gigantische rotspartijen tot pinguïns en dolfijnen vanuit een wiebelig vissersbootje. Tel daarbij op dat ik mijn keeltje in de auto luidkeels heb kunnen laten klinken op Bruno Mars, Ed Sheeran en uiteraard One Direction (sorry Lisa) en je begrijpt dat project roadtrip zeker als geslaagd kan worden afgevinkt.
In Copiapó hebben we 't beessie weer ingeleverd, Beauty and the Beast meegepikt in de bioscoop (lekkere woordspeling, Postma) en zitten we as we speak in de bus (twaalf uren lang, twaa-luf!) naar San Pedro de Atacama. Een dorpie midden in de woestijn. We gaan het beleven! Ik hoop in ieder geval op mensen of kippen ;-)

Dat was 'm, je hebt het volgehouden! Gefeliciteerd!
Bedankt voor je aandacht. Joe!
Doeg!

X