Nieuwe ontdekkingen in Laos..

Nieuwe ontdekkingen in Laos..
Oké, adem in, adem uit.. Ga niet schreeuwen.. Blijf doorademen..
Goed, ik zal aan het begin beginnen, want zo snappen jullie er natuurlijk niks van..
Er was eens een meisje, die heette Alie en ze was aan het backpacken in Zuid-Oost Azië.. (Spannend he?)
Nee oké, sorry! Ik was eigenlijk nog helemaal niet van plan om zo snel weer een blog te schrijven, maar het móet!

(Het 'begin')
Nadat Floor en ik naar de hilltribes etc. geweest waren, zijn we die dag erna naar het Central Plaza (waar ik mijn i-pad mini gekocht heb!) gelopen, om daar een dagje te gaan shoppen! :)
Stomme kleren gepast, stomme foto's gemaakt.. (Ernstig leuk vermaak dus!) De dag erna zijn we naar de White Temple geweest.. (Dit allebei vanuit Chiang Rai dus..) Maar WAUH, wat is dat een prachtige tempel! Zéker een aanrader als je in de buurt bent! (Ook als je niet in de buurt bent, trouwens!)

Na deze leuke dagen in Chiang Rai werd het tijd om te gaan.. We (Floor en ik dus) hadden de slowboat geboekt voor zaterdag en zondag. De slowboat is een boot die langzaam (verassend, hadden jullie vast niet gezocht achter 'slow') over de Mekong vaart. Met een minivan werden we opgepikt in Chiang Rai en naar Chiang Kong (de overstapplaats) gereden. In Chiang Kong ga je met een klein bootje naar de andere kant van het water, waar je 36 dollar betaald voor een visum. Dan ben je officieel in Laos! Toen het mannetje van de organisatie weg was om de boottickets op te halen, zat de groep mensen (allen opgepikt door de minivan) te wachten en te chillen in het zonnetje. Het mannetje kwam terug, en schudde zijn hoofd.. "Boat is full. You have to get on boat tomollow."
Alie haar hoofd: (Like what?!) NEE? Dat wil ik niet? Ik heb gereserveerd?! Shiiiiit.. Hier heb ik over gelezen in de Lonely Planet, maar zoiets gebeurt míj toch niet?! Goed, het gebeurde dus wél.. Nadat de hele groep erg boos moest worden op deze meneer, zat hij met z'n handen in het haar en begon te bellen.. Al met al fixte hij dat we over een half uur op de slowboat konden stappen. (Oh, nu ineens wel?) Met veel haast, écht veel haast, werden we naar een plaats gereden waar we op moesten stappen. Al stopten we onderweg wel ineens wat raar.. er werd ons gebaard dat we uit de auto moesten komen.. Huh?
Wat bleek? Echt, jullie raden het nooit; lekke band!
Deze werd echter snel gefixt en alsnog konden we met rap tempo naar de 'opstapplaats'. Dát bleek dus een berg van circa 20 meter hoog te zijn, met veel zand, stenen en modder, waar we maar even vanaf moesten glibberen. (Mét backpack!) Holy crab! Maargoed; na dát overleefd te hebben stapten we op de (inderdaad volle) boot. We moesten op het dek zitten.. Ook leuk, supermooi, eersteklas uitzicht, maar ernstige eh 'kontproblemen'.. Oeff, wat zat dat hard, die 6 uren lang!
De tweede dag (de slowboat duurt 2 dagen) zaten we beter (we hadden een stoel gereservéérd in het guesthouse in Pak Beng, de slaapplaats) :)
Pak Beng is trouwens een gezellig stadje, erg afgelegen, maar lieve mensen en fijne restaurantjes. We werden door de hoteleigenaar doorverwezen naar een restaurantje, waar we een free shot zouden krijgen. Dit bleek achteraf een shot echte whisky uit Laos te zijn, haha!

Eenmaal in Luang Prabang (Laos) aangekomen, voelde ik me.. onwennig en verdrietig. De eerste avond was ik (eerlijk is eerlijk) niet te genieten en moest ik veel huilen.. Tsjah, ook dát hoort erbij als je alleen op reis bent en je vriendje thuis, aan de andere kant van de wereld zit.)
Voor ik naar bed ging bidde ik tot God of Hij me alstublieft wilde helpen, omdat ik het niet alleen kan.. De volgende ochtend ging het niet veel beter (verdórie, onder de douche maar weer gebeden..)
Na gegeten te hebben bij een lekkere bakkerij (Joma, hij staat aanbevolen in de Lonely Planet!) zochten we naar een guesthouse die een plekje had voor 2 reizigers. Deze vonden we! We zitten nu in een leuk guesthouse! Al snel na de incheck zaten Floor en ik aan de gemeenschappenlijke tafel met onze i-pads (ik wéét het, maar we móesten even facebooken, whatsappen etc..) en kwam er een jongen bij ons zitten met allerlei papieren en een laptop. We raakten aan de praat; hij was Belgisch, heette Johan en zijn vriendin lag ziek in bed. De papieren voor zijn neus waren van een vrijwilligersproject in Vang Vieng. Ik raakte geïnteresseerd, we spraken er nog langer over, en van het een kwam het ander. Aan het eind van de middag had ik een mail gestuurd maar de voorzitter van FruitFriends (FruitFriends is een non-profit organisatie in Laos die werkt met landbouwproducten. Winsten dienen om gemeenschapsinitiatieven te ontplooien, vooral in de richting van onderwijs. De doelgroep bestaat uit kinderen, tieners en jong volwassenen. Ze richten zich op jongeren omdat onderwijs de belangrijkste sleutel is in het gevecht tegen armoede.) Aan het begin van de avond had ik een mail terug. Ik mocht komen, ze konden mij gebruiken voor hun project! Ik zal nu dus vrijdag 8 februari afreizen naar Vang Vieng, om daar, samen met de lokale bevolking en vrijwilligers te werken aan het project! Ik weet nog niet precies wat mijn taken zullen worden, maar er moet jam gemaakt, er moeten lokalen geverft en de lokale werkers hebben Engelse lessen nodig.. Superleuk dus!

Want eerlijk gezegd zat ik er wel wat over in wat ik nou met mijn 30 dagen in Laos moest doen.. Guess what: ik heb mijn antwoord!
Wat nou, God bestaat niet?!
Nieuwe ontdekkingen in Laos dus; over mezelf, over het 'ons' met Gerrit-Douwe (we wisten dat we elkaar zouden missen, maar dat het zó erg zou zijn?!), een nieuw plan, een (nu écht niet meer te breken) geloof en een blije Alie. Wat wil een mens nu nog meer?